Ik kan weer nieuwe muziek met jullie delen. ‘O Nee, Niet Nu’ is vandaag online verschenen en te beluisteren via diverse streaming-diensten. Het lied stamt uit het pre-pandemische tijdperk. Ik nam het in november 2018 op in Kytopia, wat toen nog in Tivoli Oudegracht gevestigd was. Het was een van de laatste muziekproducties op het podium, waar zoveel van mijn muzikale helden gespeeld hebben.Voordat het spook der gentrificatie ervoor zorgde dat het pand omgebouwd werd naar een hotel/koffiebranderij.
De tijdgeest heeft de tekst meer diepte gegeven. Niet dat de woorden van betekenis veranderd zijn in de tussentijd, maar in tijden van crises ontwikkelen nieuwe inzichten zich. Bewustzijn ontwikkelt zich nooit in een rechte lijn. Het is vallen en opstaan, twee stappen vooruit en eentje terug. Actie en reactie zijn onderdeel van dezelfde beweging, als verbonden in een dans.
Zelfreflectie is een terugkerend thema in mijn muziek. Hoe verhoud ik mij tot mijzelf, wat is dat wat ik ‘ik’ noem? Terugkijkend, met mijn herinneringen als een spiegel, zie ik versies van mijzelf die ik al lang niet meer ben. De tijd verkleurt en maakt sommige herinneringen rooskleurig terwijl het andere ervaringen juist grijzer kleurt. Langzaam maar zeker leer ik loslaten.
Steeds vaker lukt het mij om mij te onthechten van de beperkende drang van mijn ego om mijzelf te identificeren met verwrongen momentopnames. Om meer te worden zoals ik wil zijn en om los te laten hoe ik in het verleden geweest ben. Hiervoor moet ik accepteren dat ik fouten maak. Deze fouten inzien en vervolgens, zonder te vervallen in zelfkastijding, voorbij deze fouten naar de toekomst te kijken.
Het blijft het een ingewikkelde zaak. Met name als ik dit koppel aan hoe anderen mij zien. Zijn het niet vaak juist de mensen die het dichtst bij je staan die je blijven herinneren aan oude versies van jezelf? Die, zonder dat je het doorhebt, je doen terugvallen in oude rollen en gedrag?
Ik zie dezelfde patronen in hoe wij ons als mensen verhouden tot elkaar. Groepsidentiteit is aan dezelfde krachten onderhevig. Hoezeer je je er ook aan probeert te onttrekken, je blijft onderdeel van de groep. Wanneer je de groep te abrupt de ene of de andere kant op probeert te trekken zal je beweging altijd een tegenbeweging oproepen. Duurzame verandering komt van binnenuit en kan nooit door anderen worden opgedrongen. Polarisatie zorgt voor stagnatie. Toch zie ik in Nederland ook vaak dat mensen best wel zouden willen veranderen maar dat het ongemak wat met deze verandering gepaard gaat graag vermeden wordt. Alsof we de bestemming wel willen bereiken maar de reis niet willen of durven afleggen.
Terug naar de muziek.. Voor ‘O Nee, Niet Nu’ heb ik kunnen bouwen op de creativiteit van Roy van Rosendaal (producent + mix) Manuel Van Den Berg (gitaar), Tim Vermulst (drums), Marlon Penninkhof (toetsen) en Uwe Teichert (master).
Het artwork voor deze single is overigens gemaakt voor Emma Fijma en Rick Oosterink. De foto hierboven is gemaakt door Lisanne Lentink.
Veel luisterplezier!
Liefs
Casper